Η σφιχτή αγκαλιά της Αγάπης

Η Αγάπη, ροζ γλυκούλα ελεφαντίνα απο την ημέρα που γεννήθηκε έκανε πολύ σφιχτές προβοσκιδο-αγκαλιές. Αγκάλιαζε όλα τα ζωάκια των συναισθημάτων αλλά δεν καταλάβαινε πόσο σφιχτές ήταν οι αγκαλιές της. Έτσι, σιγά σιγά τα ζωάκια άρχισαν να εξαφανίζονται από κοντά της. Θα καταλάβει άραγε τον λόγο η αγαπημένη μας ελεφαντίνα;

Στο βιβλίο “Η σφιχτή αγκαλιά της Αγάπης”, θα διαβάσετε την ιστορία της Αγάπης, της ελεφαντίνας με τη μεγάλη προβοσκίδα. Η Αγάπη τρελαίνεται να κάνει σφιχτές αγκαλιές στα ζωάκια των συναισθημάτων. Γιατί όμως εκείνα κάθε φορά που τη βλέπουν, τρέχουν μακριά της;

Η σειρά βιβλίων «ΤΑ ΖΩΑΚΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ» από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 3-5 ετών. Μέσα από σύντομες ιστορίες τα παιδιά έρχονται σε πρώτη επαφή με τα βασικά συναισθήματα, τα κατανοούν, τα αποδέχονται και τα αγκαλιάζουν. Στόχος του συγγραφέα, δασκάλου και παιδοψυχολόγου Γιώργου Μπουμπούση είναι μέσω των βιβλίων της σειράς να καλλιεργηθεί η συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών, ώστε να βοηθηθούν στην ελεύθερη έκφραση όλων των συναισθημάτων τους είτε είναι ευχάριστα είτε είναι δυσάρεστα.

Ολόκληρη η σειρά μπορεί να συνδεθεί με τα εργαστήρια δεξιοτήτων στην Θεματική Ενότητα: Ζω καλύτερα – Ευ ζην και στην Υποθεματική: Υγεία: Ψυχική και Συναισθηματική Υγεία – Πρόληψη.

Ο συγγραφέας: Γιώργος Μπουμπούσης

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Κιάτο, σε μια εποχή που τα παιδιά μπορούσαν να ακούνε ακόμα παραμύθια από τους παππούδες και τις γιαγιάδες, να παίζουν στις γειτονιές μέχρι αργά το βράδυ και να διαβάζουν βιβλία.
Από μικρός ήθελα να γράφω ιστορίες και να γίνω δάσκαλος. Έπαιρνα τα βιβλία του σχολείου μου και έκανα μάθημα σε αόρατους μαθητές. Οπότε, όταν μεγάλωσα, ακολούθησα το παιδικό μου όνειρο και έγινα δάσκαλος, για να κάνω επιτέλους μάθημα σε «πραγματικούς» μαθητές.
Επειδή όμως αγαπούσα πολύ τα παιδιά και ήθελα να τα καταλαβαίνω καλύτερα, συνέχισα τις σπουδές μου στην Ψυχολογία με εξειδίκευση σε εκείνη των παιδιών. Έμαθα, έμαθα, έμαθα… και τι δεν έμαθα!!! Τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ποτέ δεν είναι αρκετά όσα μαθαίνεις για τα παιδιά, γιατί τα παιδιά πολύ απλά είναι «ανεξερεύνητα παραμύθια», που πάντα έχουν να σου πουν και κάτι άλλο.
Τις περισσότερες ώρες της ημέρας μου τις περνώ δίπλα στους μικρούς μου φίλους. Νιώθω ότι ανήκω στους τυχερούς ανθρώπους, γιατί κάνω ακριβώς αυτό που αγαπώ… και νιώθω ακόμα πιο τυχερός, γιατί αισθάνομαι ότι με τόσα παιδιά γύρω μου… δεν θα γεράσω ποτέ!!! Λέτε να ’ναι έτσι;
Έχω γράψει τα βιβλία: Η αγάπη της Μυρμηγκίνας και του Τζίτζικα με εικονογράφηση της Βανέσσας Ιωάννου (2o βραβείο στον ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΙΒΒΥ, «ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ»), Μάτα, η γουρλομάτα μαύρη γάτα με εικονογράφηση της Μαριλένας Αγγελλίδου,
Η τάξη που νίκησε την κρίση! με εικονογράφηση του Θανάση Γκιόκα, Κερδιστανοί, Χανιστανοί και… μια χαδιάρα φάλαινα! με εικονογράφηση του Νίκου Γιαννόπουλου, Πιο πολύ κι από… βιντεοπαιχνίδι! με εικονογράφηση του Χρήστου Δήμου, Γράμμα στον μπαμπά και τη μαμά που μαλώνουν με εικονογράφηση της Μαριάννας Φραγκούλη.
Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική.

Η εικονογράφος: Μαρία Μανουρά

Η Μαρία Μανουρά γεννήθηκε μια βαρυχειμωνιάτικη μέρα στην Αθήνα, αλλά προτιμά την άνοιξη. Τα κελαϊδίσματα τής θυμίζουν τον τόπο που αγάπησε πιο πολύ ως τώρα, το χωριό της στους πρόποδες της μαγευτικής Οίτης.
Όσο μεγάλωνε, όλοι της έλεγαν να γίνει γιατρός, αφού «τα ’παιρνε τα γράμματα»… Το ένστικτό της, όμως, την οδήγησε στην Αρχιτεκτονική του Ε.Μ.Π. Τώρα ξέρει πως ήταν σωστή επιλογή. Έμαθε κάτι πολύτιμο: πώς να οργανώνει το χάος, πώς να χτίζει από το μηδέν. Μα δεν ήταν αρκετό… Έλειπε το χρώμα.
Στα 24 χρόνια της συνειδητοποίησε αυτό που είπε ο Ιπποκράτης: «Ο μεν βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» (κι ύστερα οι Λατίνοι: Ars longa, vita brevis). Μάλλον ήταν ο οιωνός της παιδικής ηλικίας… Έτσι πήρε την απόφαση να δοκιμάσει την τύχη της στον Τομέα της Ζωγραφικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Και το ταξίδι ξεκίνησε…
Από το 2014 εικονογραφεί παιδικά βιβλία. Νιώθει ευτυχής και ευγνώμων για τους άπειρους κόσμους που μπορεί πλέον να δημιουργήσει από την αρχή, χωρίς πολεοδομική άδεια και με την ακριβότερη πρώτη ύλη: το ανθρώπινο θυμικό.
Ίσως κάποτε γράψει δικά της βιβλία, ίσως όχι. Μερικά απογεύματα ονειρεύεται να στήσει μια βιοτεχνία παιχνιδιών. Κάθε παιγνίδι, λέει, θα έχει δικό του όνομα και δικό του ελάττωμα. Αισθάνεται πως το ωραίο ξεπερνά την όμορφη όψη και το ορθώς καμωμένο. Γι’ αυτό, πάλι, της αρέσουν οι ελεύθεροι άνθρωποι, ακόμη κι όταν είναι πολιορκημένοι. Κι αν της ζητήσεις μια συγκινητική λέξη, θα σου πει το «ευχαριστώ».
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Προς το παρόν…